“این مطلب برای آنهاییست که می‌خواهند از گلّه جدا شوند”

همه اتوبان‌ها شلوغ است و ترافیک در هر میانبری خود را چپانده، همه دنبال سریع‌ترین خط مترو و ترندترین چالشند، این همه عجله برای چه؟ با این سرعت به کجا قرار است برسیم؟ از کدام قافله قرار است عقب نمانیم؟ اصلا این وسط دورترین مسیر کدام است؟ خلوت‌ترین اتوبان کجاست؟ کجا می‌شود ته یک واگن خلوت لش کرد و حالا حالاها منتظر پیاده‌شدن نبود؟

کدام شبکه اجتماعی را سراغ دارید که وقتی بازش می‌کنی نخواهد دستت را بگیرد و ببرد هزارتا فرمول تکراری یادت بدهد، کجا می‌شود از روی دست همدیگر تقلب نکرد؟ کدام آرایشگاه و کلینیک زیبایی قرار است ما را کپی برابر اصل مدل‌های تکراریش روانه بازار نکند؟ کدام سینماست که آدم‌های روی پرده‌اش شبیه آدم‌های روبروی پرده‌اش باشد و کدام قصه است که ما آدم‌های این بیرون را همانطور که هستیم در خود جای دهد؟

ما در این سرزمین وسیع کجا بایستیم که پشت سرمان صف نشود؟ کجا برویم که در ترافیک گیر نکنیم؟ کجا از خط بزنیم بیرون؟ کجا شبیه بقیه نباشیم؟ اصلا زشت باشیم، خط‌خطی باشیم مثل تمام در و دیوارهای شهر.

برای آنها که خسته‌اند از این اضمحلال همگانی و برای برداشتن گامی به بیرون، برای شکستن چهارچوب‌های سخت و محکم و استوار و برای رهایی از تازیانه و زنگوله سری به بیرون می‌کشیم و قدمی به فضای خالی کنارمان می‌گذاریم حتی به اشتباه.

اینجا می‌خواهیم تمرین کنیم که جور دیگری باشیم، چایمان را برعکس هم بزنیم، سربالایی را برعکس برویم و  مسیرمان را کج کنیم حتما در این مسیر چیزهای جدیدی می‌بینیم، زشت و زیبا در کنار هم، اینجا می‌خواهیم فقط به رفتن فکر نکنیم، به بودن فکر کنیم، بودن، بوییدن، تماشا کردن، لمس کردن و روایت کردن، به جای قصه‌های بلند تکراری، اپیزودهای کوتاه شخصی را بیابیم، اینجا می‌خواهیم محک بزنیم، هر چیزی که نمی‌دانیم، خطا کنیم نه برای یادگیری برای لذت بردن، برای آن که جای خالی را پر کنیم و پاسخ‌های جدید بدهیم حتی اگر در این آزمون مردود شویم.